Defter - belge gizleme - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2017/7947 Esas 2020/217 Karar Sayılı İlamı

11. Ceza Dairesi
Esas No: 2017/7947
Karar No: 2020/217
Karar Tarihi: 15.01.2020

Defter - belge gizleme - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2017/7947 Esas 2020/217 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Asliye Ceza Mahkemesi tarafından verilen kararda, vergi incelemesinde işyerinde bizzat sanığın bulunması gerektiği, aksi takdirde yapılan tebligatın hukuki geçerliliğinin bulunmadığı belirtildi. Sanığın beraat etmesi gerektiği halde, eksik araştırma ve inceleme sonucu mahkumiyet kararı verildiği vurgulandı. Ayrıca, uzun süreli hapis cezası ertelenen sanık hakkında hak yoksunluklarının alt soy dışındakiler için uygulanması gerektiği konusunda doğru bir karar verilmediği belirtildi. Kanun maddeleri olarak, 213 sayılı Vergi Usul Kanunu'nun 139. maddesi ve 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 53/1-c maddesi kararda geçmektedir.

11. Ceza Dairesi 2017/7947 E. , 2020/217 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Defter, belge gizleme
HÜKÜM : Mahkumiyet

1)213 sayılı Vergi Usul Kanunu"nun 139. maddesinde yazılı istisnalardan birinin bulunmaması halinde vergi incelemesinin mükellefin iş yerinde yapılması gerektiği, vergi denetmeni tarafından defter ve belgelerini ibraz etmesi için çıkarılan tebligatın iş yerinde bizzat sanığa 03.09.2008 tarihinde yapılması, hesapların dairede incelenmesine imkan veren 213 sayılı Yasanın 139/2. maddesindeki istisnalardan birinin varlığının önceden belirlenip belirlenmediğinin incelemeyi yapan vergi denetmeninden sorulması, işyeri dışında inceleme yapılmasına ilişkin bir tespiti varsa belgesinin dosyaya ibrazının istenmesi, aksi takdirde yapılan tebligatın hukuki geçerliliği bulunmadığından sanığın beraatine karar verilmesi gerektiği gözetilmeden eksik araştırma ve inceleme ile hüküm kurulması,
2)Kabule göre de; uzun süreli hapis cezası ertelenen sanık hakkında 5237 sayılı TCK"nin 53/1-c maddesindeki hak yoksunluklarının alt soy dışındakiler için uygulanması gerektiğinin gözetilmemesi isabetsizliğinin Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 gün 2014/140 Esas, 2015/85 sayılı iptal kararı ile birlikte yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün bu sebeplerden dolayı 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK’nin 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 15.01.2020 tarihinde oy birliği ile karar verildi.