Özel Belgede Sahtecilik - Yargıtay 19. Ceza Dairesi 2019/33096 Esas 2019/15122 Karar Sayılı İlamı

19. Ceza Dairesi
Esas No: 2019/33096
Karar No: 2019/15122

Özel Belgede Sahtecilik - Yargıtay 19. Ceza Dairesi 2019/33096 Esas 2019/15122 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Asliye Ceza Mahkemesi, sanığın özel belgede sahtecilik suçundan mahkumiyetine karar verdi. Temyiz istemi reddedildi. Kararda, 6217 sayılı kanunun 23. maddesi ve 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun 272. maddesinin 3. fıkrasının (a) bendinde yapılan değişiklik gereği hapis cezasından çevrilen adli para cezaları hariç olmak üzere sonuç olarak belirlenen 3.000 TL dâhil adli para cezasına mahkûmiyet hükümlerine karşı istinaf yoluna başvurulamayacağı belirtildi. 6217 sayılı kanunun 26. maddesi ile 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkındaki Kanuna eklenen geçici 2. maddesi de yer aldı.

19. Ceza Dairesi 2019/33096 E. , 2019/15122 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Özel Belgede Sahtecilik
HÜKÜM : Mahkumiyet, Temyiz İsteminin Reddi

Yerel Mahkemece verilen hüküm (ek karar) temyiz edilmekle; başvurunun süresi, kararın niteliği ve suç tarihine göre dosya incelendi, gereği görüşülüp düşünüldü:
14.04.2011 gün ve 27905 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 6217 sayılı Yargı Hizmetlerinin Hızlandırılması Amacıyla Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun"un 23. maddesi ile 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu"nun 272. maddesinin 3. fıkrasının (a) bendinde “hapis cezasından çevrilen adlî para cezaları hariç olmak üzere sonuç olarak belirlenen 3.000 Türk Lirası dâhil adlî para cezasına mahkûmiyet hükümlerine karşı istinaf yoluna başvurulamayacağı” şeklinde yapılan değişiklik ve 6217 sayılı Kanun"un 26. maddesi ile 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu"nun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkındaki Kanuna eklenen “bölge adliye mahkemeleri faaliyete geçinceye kadar hapis cezasından çevrilenler hariç olmak üzere, sonuç olarak belirlenen üçbin Türk Lirası dâhil adlî para cezasına mahkûmiyet hükümlerine karşı temyiz yoluna başvurulamaz” şeklindeki geçici 2. maddesi göz önünde bulundurulduğunda, 14.04.2011 tarihinden sonra doğrudan hükmolunan 3.000 Türk Lirası dahil adli para cezalarına ilişkin mahkumiyet hükmünün kesin nitelikte olduğu cihetle,
Temyiz isteminin reddine dair yerel mahkemenin 18/05/2015 tarihli ek kararında bir isabetsizlik görülmediğinden, sanık müdafiinin TEMYİZ TALEBİNİN REDDİNE dair ek kararın tebliğnameye uygun olarak ONANMASINA, 09.12.2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.