Resmi belgede sahtecilik - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2017/17437 Esas 2020/2177 Karar Sayılı İlamı

11. Ceza Dairesi
Esas No: 2017/17437
Karar No: 2020/2177
Karar Tarihi: 05.03.2020

Resmi belgede sahtecilik - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2017/17437 Esas 2020/2177 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Sanık birden fazla istirahat raporu düzenleyerek askeri makamlara sahte belge verdiği gerekçesiyle resmi belgede sahtecilik suçundan yargılandı. Ancak belgelerin onaysız fotokopi niteliğinde olduğu ve suret belge özelliği taşımadığı, bu nedenle hukuki sonuç doğurmaya elverişli nitelikte olmadığı ve aldatıcılık niteliği bulunmadığı tespit edildi. Sanığın suça konu belgeleri bilgisayar üzerinden sahte olarak oluşturduğu belirlendi. Bu nedenle, resmi belgede sahtecilik suçunun unsurları itibariyle oluşmadığı gözetilmeden sanığın mahkumiyetine hükmedilmesi yasaya aykırı bulundu ve karar bozuldu. Suça konu belgelerin akıbeti hakkında da bir karar verilmediği belirtildi ve bu durumun yasaya aykırı olduğu vurgulandı. Bu nedenle, 5237 sayılı TCK’nın 53. maddesine ilişkin uygulamanın Anayasa Mahkemesi’nin 08.10.2015 tarihli iptal kararı ile birlikte yeniden değerlendirilmesi gerektiği belirtildi. Hükmün bu nedenlerden dolayı bozulmasına karar verildi.
Kararın detayında, 5237 sayılı TCK’nın 53. maddesi, 1412 sayılı CMUK'nin 321. maddesi ve 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi geçmektedir. 5237 sayılı TCK’nın 53. maddesi, birden fazla suçun işlenmesi durumunda cezaların birleştirilmesi konusunu düzenlemektedir. 1412 sayılı CMUK'nin 321. maddesi ise hükümlerde açıklığı giderecek şekilde yeniden yargılama hakkını tanımaktadır. 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi ise, Yargıtay'ın kararlarına karşı ileri sürülecek temyiz nedenlerini belirlemektedir.

11. Ceza Dairesi 2017/17437 E. , 2020/2177 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Resmi belgede sahtecilik
HÜKÜM : Mahkumiyet

Sanığın sahte olarak birden fazla istirahat raporu düzenleyip askeri makamlara verdiğinden bahisle zincirleme olarak resmi belgede sahtecilik suçundan cezalandırılması istemi ile açılan kamu davasında; Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 14.10.2003 gün ve 232/250 sayılı kararında açıklandığı üzere, onaysız fotokopi niteliğinde olup suret belge özelliği taşımayan belgenin hukuki sonuç doğurmaya elverişli nitelikte olmadığı ve aldatıcılık niteliği bulunmadığı, sanığın suça konu belgeleri bilgisayar üzerinden sahte olarak oluşturduğu, dosya kapsamından suça konu belgelerin ıslak imzalı ve onaylı olmayıp bilgisayar çıktısı veya fotokopi niteliğinde olduğunun anlaşılması karşısında, resmi belgede sahtecilik suçunun unsurları itibariyle oluşmadığı gözetilmeden sanığın beraati yerine yazılı şekilde hüküm kurulması,
Suça konu belgelerin akıbeti hakkında bir karar verilmemesi, yasaya aykırı,
5237 sayılı TCK’nin 53. maddesine ilişkin uygulamanın Anayasa Mahkemesi’nin 08.10.2015 tarih, 2014/140 Esas, 2015/85 Karar sayılı iptal kararı ile birlikte yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün bu sebeplerden dolayı 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK"nin 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, sanığın kazanılmış hakkının gözetilmesine, 05.03.2020 tarihinde oy birliği ile karar verildi.